...eitjes!

Mijn dapper plan nummer drie is gelukt! Eiceldonatie: check!

Toen ik op voorhand op zoek ging naar verhalen van andere donoren om toch een beetje te weten wat me te wachten stond, vond ik maar heel weinig terug. In de hoop dat ik met mijn verslag ooit andere dames kan overtuigen of gerust kan stellen of wat dan ook... Voilà! Aangezien er nogal veel "terugdenkwerk" is, ben ik hier en daar nog niet klaar maar staan er nog wat geheugensteuntjes voor mezelf...

Tijdens de hele behandeling heb ik een lijstje bijgehouden van wat je er allemaal voor over moet hebben. Onderzoeken, medicatie, kosten,... Het is natuurlijk maar een richtlijn, want niet alle fertiliteitscentra werken met dezelfde medicatie, en niet elk lichaam reageert er op dezelfde manier op.
3 keer bloedprikken10 buisjes bloed (de eerste keer 6, de tweede keer 1, de derde keer 3)1 uitstrijkje1 wisser5 echo's1 halve dagopname14 dagen "de pil pakken"

12 spuitjes Puregon
8 spuitjes Cetrotide
2 spuitjes Gonapeptyl
1 infuus (tijdens de pick-up... voor glucose, dafalgan, en lichte verdoving)

Wat de kosten betreft; die worden uiteraard vergoed. Op dit moment is het nog even afwachten wat de opname op de dag van de pick-up me uiteindelijk zelf gekost zal hebben, en dan vul ik dat nog aan.
6 ritten naar Gent (527,4 km - €60 benzine) + 1 keer met taxi Annelies!
5 parkeerticketjes (€10)
1 parkeerboete (€30)
5 consultaties (€68,75 - €30 euro per consultatie, maar je trekt natuurlijk wat terug)
2 postzegels (€1,40)
1 doosje Nora (€4,62)
1 halve dagopname (€?)

Maandag 30 maart 2015
Lap, nog steeds niet gebeld! En ik zou eigenlijk ook nog vanalles moeten aanvullen hieronder voor ik het allemaal compleet vergeet. Maar tijd hè, de dagen zitten hier overvol... Ondertussen zijn we er wel echt volledig over. Als ik morgen iemand zou tegenkomen die een donor zoekt, zou ik er zo weer voor gaan! De pijn en last die je even hebt, zijn compleet te verwaarlozen achteraf gezien... Maar ik ga eerst nog een paar andere dames over de streep proberen trekken, hoe meer donoren hoe beter! :)

Dinsdag 24 maart 2015
Bijna een weekje verder, en alles gaat nog steeds prima! De laatste sporen van de pick-up zijn verdwenen. Geen rode puntjes en blauwgroene plekken meer op buik en armen, en het maandverband kan weer de kast in. Die 2 kilo's hebben precies beslist om nog wat te blijven plakken, maar ze zijn braaf en zitten niet in de weg.
Ik moet dringend eens naar Gent bellen om een afspraak te maken voor de nacontrole, maar ik vergeet het steeds! Ik ben benieuwd hoe het met mijn 12 eitjes gaat... Ik ga nooit weten waar ze terechtkomen, maar ze zullen zeker ergens met open armen ontvangen worden, en dat is wat telt!

Woensdag 18 maart 2015
Bloed? Serieus? Nu al? Het beetje bloedverlies viel tot nu toe perfect op te vangen met een inlegkruisje, maar deze morgen was het spurten naar de wc. Hallo zondvloed, daar gaan we weer... Zou ik echt al terug met mijn prutsen zitten? Nu al? Ik had ze binnen een week of twee verwacht of zo, gek... Toch maar eens naar Gent gebeld om zeker te zijn, maar het bleek dus normaal te zijn. Allé hup, voor ene keer kan ik er mee lachen om na twee weken al terug het maandverband boven te halen, maar daarna mag het van mij gerust terug stilvallen daar vanbinnen!

Dinsdag 17 maart 2015
Vandaag moest ik pas in de namiddag gaan werken, dus had ik nog een half dagje rust. Maar hoera! Ik heb mijn lijf terug!!! Geen pijn meer, olé!
De weegschaal was iets minder lief, 2 kilo bijgekomen. Tja, geen idee van waar die komen, we zullen nog maar even afwachten of ze ook zo lief zijn om vanzelf weer te verdwijnen. Er was nog wel wat plaats in mijn broek, ik ga niet zagen ;)

Maandag 16 maart 2015
Halfweg de ochtendspits voelde ik het al: gaan werken zou geen slim plan zijn. De buik protesteerde, en daar nog eens een fietstochtje bij en een halve dag rondkrossen op school, dat zou niet goedkomen. Ik ben blij met dat ziekenbriefje waar ik eerst niet het nut van inzag ;)
En nu ik echt helemaal alleen thuis zit, lukt dat rusten ook perfect. Op 't gemak een beetje uitpakken en opruimen, en dan weer even de zetel in of aan de computer. En deze blogpost verder afwerken. Want nu alles hier met succes achter de rug is, wil ik toch proberen om nog andere dames te overtuigen om hetzelfde te doen. Vandaag of morgen zwier ik ne gil op facebook! Eindelijk durf ik stoefen: 12 eitjes, yihaaaa!!!

Zondag 15 maart 2015
De pijnstiller en de nachtrust hebben hun werk gedaan, véél minder pijn vandaag, oef! Rustig rondwandelen lukt, hoesten en lachen ook. Ik waag me dus aan een tripje naar het zwembad. Veel bubbelbad, en twee keer van de glijbaan. Op het moment zelf gaat alles prima, maar terug in het huisje moet ik toch écht efkes gaan liggen. Toch nog geen goed plan, te actief zijn. Ik krijg weer een aantal denkbeeldige boze blikken en schuppen onder mijn gat... Sorry!!! Ook na het inpakken, moet ik weer efkes gaan zitten. Als ik dit ooit nog eens doe, plan ik écht twee dagen complete rust na de pick-up, beloofd!
We sluiten het weekendje af met nog een kleine wandeling aan het water (geen te zotte toestanden deze keer) en een zalig etentje in Westkapelle. Gaan zitten en weer rechtstaan blijft toch lastig, de rust in de auto op de terugweg doet deugd! Om halftien komen we thuis, we leggen de slapende jongens in hun bed, we pakken het hoogstnodige uit en dan kruipen we er zelf ook in.... Zaaaaaalig, complete rust in mijn eigen zachte bedje!

Zaterdag 14 maart 2015
De grote dag! Wekker op 7 uur, maar het piekt niet want we lagen er op tijd in én het Nilske was niet thuis dus ik had ook geen nachtelijk bezoek gekregen. Ik moet nuchter blijven, dus geen koffie. Een sjiek, dat moet wel kunnen hè, en het is beter dan niets.
Om halfacht staat Annelies voor de deur, mijn allergeweldigste persoonlijke assistente voor deze voormiddag :) Onderweg bereidt ze me al voor op de gigantische suikerwafel die ik straks ga krijgen als alles achter de rug zal zijn... Iets om naar uit te kijken! Geen kat op de baan, dus iets na 8 uur meld ik me aan voor opname en krijg ik zo'n schoon armbandje aan. Hup, naar fertiliteit. Even wachten, en dan naar mijn bedje dat al klaarstaat. Eerste werk: in een potteke plassen. Niet zo evident als ge al bijna 12 uur  niets gedronken hebt, maar gelukkig komt er toch nog iets uit, oef! Daarna mag ik mijn kleren ruilen voor een schoon schortje inclusief haarnetje! Er worden géén foto's van genomen, echt niet... Dan volgt het infuus. Eerst wordt er nog bloed afgenomen voor een laatste controle, en dan worden de zakjes glucose en Dafalgan aangesloten. Even later blijkt dat er nog een buisje bloed nodig is, ik ben vergeten waarom precies. Iets dat niet samen mocht, of zoiets... Heel dat infuus weer loskoppelen lijkt me zo'n gedoe, dus ik stel voor om gewoon in de andere arm te prikken. Een prikje meer of minder, het maakt ondertussen echt niks meer uit ;) Daarna is het wachten, want er zijn nog twee puncties voor mij. Gelukkig heeft Annelies voor "kakboekskes" gezorgd, en tussen de foute lectuur wordt er ook nog wat afgezeverd. Ineens gaat het gordijntje open en is het aan mij! Ik krijg eerst uitgebreid uitleg over wat ze gaan doen en waar alles voor dient. Dan is het tijd om de meest elegante houding aan te nemen: poep op de rand van het bed en benen omhoog. Uw benen zo op die steunen zwieren, ik blijf het toch een beetje ongemakkelijk vinden. De eerste lading verdoving wordt gegeven, er wordt een gigantische doek over mij gezwierd, alles wordt ontsmet, en dan is het tijd voor twee prikjes om de boel vanbinnen een beetje te verdoven. Ik voel ze eigenlijk niet, dus dat valt al mee. Even later wordt het echotoestel ingebracht, en kan ik op een schermpje meevolgen. Mijn eitjes komen in beeld, en de naald ook. Ze beginnen langs links. Die prikken door mijn eierstok doen - AUW!- echt geen deugd. En aangezien er aan die kant veel eitjes zitten, moet er dus ook veel geprikt worden. Ik moet toch ne keer of vijf ferm op mijn tanden bijten, gelukkig wordt er tussendoor regelmatig wat verdoving bijgegeven, dus zo half zattekes is die pijn snel vergeten. Ik had me voorgenomen om goed mee te tellen, maar na een ei of zes ben ik de tel al kwijt... De eitjes worden alleen of per twee in een buisje gestopt, maar hoe dat precies gebeurt kan ik niet zien. De buisjes verdwijnen wel meteen in een kistje, en de gynaecoloog zegt dat de taxi al klaar staat en dat ze zo meteen zo snel mogelijk naar het UZ moeten. Ik denk eerst dat ze een grapje maakt, maar het is écht! Grappig dat mijn eitjes zo'n vipbehandeling krijgen. Maar we zijn nog niet klaar, eerst de rechterkant nog. Daar zitten er vier eitjes klaar. Ik zie de naald op het scherm verschijnen en bereid me al voor op de laatste pijnscheuten, maar ik voel niks! Zalig! Leve de rechtereierstok! Blijkbaar is die bijna bij alle vrouwen minder gevoelig. Daarom beginnen ze ook steeds met de linkse, dan is het ergste al achter de rug, slim!
En voila, dat was het dan! Ik krijg nog een maandverband mee (oef, want thuis waren ze natuurlijk net op dus ik had er geen bij), en dan word ik terug naar mijn kotteke gerold. Daar is het nog even ontzatten van de verdoving, maar dat gaat vrij snel. Even later mag ik al wat drinken, en nog een beetje later is daar ook mijn koffietje mét suikerwafel!
En dan, topnieuws... Ze hebben 12 eitjes kunnen oogsten... 12!!! Zalig!!! Het moesten er zeker 6 zijn, dus met 12 ben ik méér dan gelukkig!
Regelmatig komen ze vragen of het nog gaat, of ik nog geen pijn heb, maar voorlopig gaat alles prima. Als dokter Meire langskomt voor we naar huis mogen, krijg ik nog papieren mee waaronder een briefje voor het werk tot en met maandag. Ik denk nog: hoe onnozel, drie dagen ziekenverlof, is dat echt nodig? Ze drukt mij op het hart om veel te rusten en om veel water te drinken. Ik heb laten vallen dat we zo meteen nog op weekend vertrekken, en ik zie dat ze dat niet zo'n slim plan vindt. Het komt inderdaad niet echt goed uit, maar afzeggen of thuisblijven is ook onmogelijk. Op de terugweg begin ik het dan toch te voelen, maar de pijn gaat op en af. Thuis neem ik nog ne pijnstiller voor we vertrekken, en dan is het hup richting Nederland. De pijnstiller doet zijn best, maar de pijn blijft. Kak, we gaan hier duidelijk dus toch nog efkes van afzien. Na het uitpakken en het installeren, maken we een wandelingske naar het strand. Bah, ijskoud en veel pijn, dit was een fout plan. Gelukkig stappen ons jongens ook niet al te snel, want sneller dan hun tempo zou ik niet meekunnen. Annelies en dokter Meire zouden mij er nog ne schup onder mijn gat bijgeven! Na een tussenpauze met ne gluhwein en nen brownie, stappen we terug naar ons huisje en daar kruip in meteen in mijn bed met een Dafalganneke. Rust!
Even later begint onzen Tom aan het avondeten: kreeft! Groot spektakel voor de jongens, amai! Het is al laat als we aan tafel gaan, maar 't is gezellig en geweldig lekker. We eten wat in shiften, maar als iedereen aan tafel zit, komen de geweldigste verhalen naar boven. Best lollig, al die anekdotes over oma's die achtergelaten worden in het containerpark (echt!), maar lachen blijkt écht geen goed idee te zijn... Pijn pijn pijn!!! Ik kruip dus op tijd in mijn bed met een laatste Dafalganneke, ik vervloek mijn eierstokken en hoop op massaal veel beterschap morgen.

Vrijdag 13 maart 2015
Vandaag rustdag. Geen spuitjes, geen controle, niks... Het klopt precies niets, ik mis iets! Na zo twee weken er elke dag mee bezig te zijn, voelt het echt raar om niets meer te moeten doen, alleen maar wachten... Ik heb al dikwijls gehoord en gelezen dat voor mensen met vruchtbaarheidsproblemen dit zowat het irritantste zinnetje is: "Je moet er niet zoveel mee bezig zijn". Op het moment dat je er middenin zit, kan je gewoon niet anders. Je móét er mee bezig zijn, of je hele behandeling is om zeep. Je kan je het niet permitteren om een spuit of een pil te vergeten, dus moet je wekkers zetten of soms tot drie keer toe controleren of je écht wel die pil gepakt hebt. En kijk, op die ene dag dat je dan eens niks moet doen, begin je te piekeren. Gaan de eitjes nog wel verder gegroeid zijn? Heb ik alles écht wel goed en juist gedaan? En je kan niks anders doen dan wachten, en hopen dat alles nog steeds goed zit daar vanbinnen. Als ik al zoveel zorgen heb terwijl ik eigenlijk niks te verliezen heb, dan wil ik me niet voorstellen hoe het moet zijn als je eigen zwangerschap er van afhangt. Echt echt niet. Alweer, voor de zoveelste keer, petje af voor de dames die er één of meerdere keren door moeten omdat ze geen andere keuze hebben...

Donderdag 12 maart 2015
Alweer een beetje te weinig geslapen... Te laat gaan slapen, en om 2u was Nils er weer en om 6u30 ook Tijn. Gaan zitten en weer gaan rechtstaan is vervelend vandaag. Ik kan me er niet meteen iets bij voorstellen wat er daar vanbinnen allemaal aan de gang is, maar het voelt altijd alsof alles wat er in mijn onderbuik zit 10cm omhooggestampt wordt als ik ga zitten, en alsof heel den boel ne kilometer naar beneden valt als ik weer ga rechtstaan. En doordat ik wat moe ben, gaat het mij ook niet goed af en word ik er ferm ambetant van, blèh! Maar kom, ik ben aan 't zagen en eigenlijk is het echt helemaal zo erg niet hoor. Ik vraag me voor de zoveelste keer af of dat nu aan de vermoeidheid of aan de hormonen ligt... Ik ga het nooit echt zeker weten, vrees ik ;)
Vanmorgen nog flink de laatste spuit Cetrotide gezet. Vanavond om 22u is het dan al zover: de allerlaatste prikjes! Twee spuitjes Gonapeptyl en dan zijn we klaaaaaaaar!
...
Nog even een late aanvulling. Qua afsluiter kon die Gonapeptyl wel tellen! Zo'n venijnige spuiten zeg, bah! Ik zat al te vloeken bij de eerste, en dan moest er nog een tweede komen ook! Al een geluk dat ze die tot op het einde bewaren. Als ik twee weken lang elke dag zo'n naald in mijn buik had moeten steken, ik had toch ferm wat meer karakter nodig gehad. Maar soit... HOERA!!! We hebben het gehaald! De laatste spuitjes zijn bij deze gezet, vanaf morgen kan het slagveld rond mijn navel beginnen recupereren. Ik tel op dit moment twee lichtgeelgroene plekken en zeker tien rode puntjes. Gelukkig ben ik al ver voorbij den tijd dat ik nog graag met mijne navel bloot liep ;)

Woensdag 11 maart 2015
Olé olé, alweer naar Gent! Ik ben eigenlijk echt genen held in het alleen ver rijden met de auto. Ja, naar mijn normen is Gent al geweldig ver. Niet dat ik schrik heb in het verkeer, het is gewoon mijn ding niet, leve de fiets! Vandaag moest ik voor het eerst een halve werkdag laten vallen voor een consultatie. Jammer, want het was net studiedag en ik had wel graag de werkwinkels gevold waarvoor ik me had ingeschreven... Achja, het voordeel was dat Pieter én de jongens allemaal thuis waren, en dat ik deze keer dus gezelschap had in de auto want Tijn wou graag mee. Zijn spuitje moest uiteraard ook mee, én twee van zijn olifantjes "want die waren ziek".
Alles ging wat trager deze keer, want Tijn moest plassen, Tijn had dorst, Tijn wou op alle mogelijke knopjes duwen, op alle ingebouwde lampjes in de grond springen, Tijn was ineens het dopje van zijn spuitje kwijt, Tijn wou alle grote getallen op de muren lezen,... Tijdens het onderzoek heb ik maar wijselijk de iPhone bovengehaald en hem spelletjes laten spelen. Niet dat dat helemaal hielp, want hij wou uiteraard ook weten wat we aan het doen waren. De eitjes hebben weer geweldig goed hun best gedaan! Ik zag weer een heleboel cijferkes verschijnen die - olé - nóg hoger waren dan vorige keer, en hier en daar stond er zelfs een 2 vooraan... Leve de joekels! Helaas viel er in het gesprek daarna dan toch het woordje "zaterdag" en wordt het dus puzzelen om een oplossing te vinden voor Juul én daarna op tijd in Nederland te geraken. Dat had ik op voorhand natuurlijk niet ingecalculeerd, dat zo'n pick-up ook in het weekend kan plaatsvinden. Weer wat wijzer voor een eventuele volgende keer! Op dit moment zie het nog steeds zitten om dit ooit nog een keer te doen. Maar we gaan wachten met grote woorden tot het hele avontuur achter de rug is, dat lijkt me het slimst... ;)
Vanavond moet ik nog een laatste keer Puregon en Cetrotide spuiten, morgenvroeg nog eens Cetrotide, en dan morgenavond om 22u twee spuitjes Gonapeptyl. Vrijdag rustdag, en zaterdag word ik om 8u aan het onthaal verwacht voor de pick-up die om 9u gepland staat. De gynaecoloog schatte dat er toch een stuk of 15 eitjes zullen zijn; maar dan is het nog afwachten hoeveel er daarvan effectief bruikbaar zijn. Geweldig spannend allemaal!
Bij het afhalen van de medicatie keek Tijn zijn ogen uit. Er stond een hele bak vol spuitjes en hij wou zijn zakken al vullen. Gelukkig bood de verpleegster een pleistertje aan voor de olifant, en dat moest ze geen twee keer vragen!

Dinsdag 10 maart 2015
's Morgens en 's avonds begint het wat lastig te worden in de buik. Zolang ik actief bezig blijf, heb ik gelukkig geen last. Maar als ik even gezeten of gelegen heb, lijkt het alsof mijn eierstokken protesteren als ik terug in beweging kom. Geen onoverkomelijke pijn gelukkig, en het helpt ook om te weten dat we er binnen een dag of vier zeker vanaf gaan zijn :) Gek genoeg lijkt de pijn héél erg op de eerste tekenen van een aankomende bevalling. Buik- én rugpijn, straalt zowat door naar benen en schouders, ik vind geen zithouding meer waarin ik niks van last voel... Ik ben op slag héél blij dat ik nooit meer moet bevallen, haha! Morgen terug naar Gent, ik hoop héél héél héél erg dat de pick-up voor vrijdag zal zijn, duimen maar!!!
Ondertussen heb ik tijdens het zetten van de spuitjes twee enthousiaste fans. Kobe en Tijn willen alles volgen en kijken gefascineerd naar de naaldjes die in mijn buik verdwijnen. De Cetrotide prepareren vinden ze ook spectaculair, al dat getover met flesjes en naalden en spuitjes... Daarna hebben ze zelf doktertje gespeeld, met twee uitgespoelde Cetrotidespuitjes en een leeg ampulleke Puregon. Mijn eigen kleine fertiliteitskliniekje!

Maandag 9 maart 2015
Voila, gelukt! Zonder naar de gps te kijken naar Gent geraakt én ook weer terug! *blink*
't Was een blitzbezoekje deze keer. Ik had een afspraak om kwart voor drie. Binnen, babbeltje, follikels meten, extra medicatie afhalen, en weer naar huis! Ik had de jongens al gezegd dat ze in de studie en de opvang zouden moeten blijven, maar ik stond netjes om twee voor vier op de speelplaats!
De eitjes doen het prima. Na de vorige meting had ik wat opgezocht en rondgehoord, en blijkbaar moeten de follikels minstens of ongeveer 1,7cm zijn. Ik heb niet alle groottes onthouden, maar ik had zeker één joekel van 1,74cm! Daarnaast nog een heleboel metingen van (en nu zeg ik maar wat) 1,63 en 1,58 en zo... Ik ben de tel kwijtgeraakt om dat ik eerlijk gezegd iets te euforisch was over die 1,74cm, maar er verschenen zeker een stuk of tien metingen op het schermpje en die zaten toch allemaal dik boven de 1cm van vorige keer! Ook al blijft alles tot nu toe geweldig volgens plan gaan, ik blijf toch met de schrik zitten dat er alsnog iets verkeerd zou gaan. Dus het blijft spannend aftellen naar de dag van de pick-up. Woensdag moet ik terug en dan zal het waarschijnlijk vrijdag of zaterdag de grote dag zijn!

Zondag 8 maart 2015
Nog steeds alles dik ok! Qua last valt het ook geweldig goed mee. Ik had een beetje schrik van een hormonale tijdbom te worden, maar niet dus! 's Morgens bij het wakker worden even wat lichte pijn vanonder in de buik, en op de plaatsen waar ik geprikt heb een beetje het blauweplekgevoel, maar da's alles!
Gelukkig maar. Bij het plannen van de behandeling had ik gezegd dat alles verzet kon worden of kon wijken, maar vandaag niet! Juul wordt 1 jaar en deze middag worden onze vier jongens gedoopt, dubbel feest!

Donderdag 5 maart 2015
Hup, weer naar Gent! Nog ene keer naar daar rijden en ik heb de gps niet meer nodig denk ik :) Verdict na de echo: 2 eitjes aan de ene kant, en 10 aan de andere. De grootste follikels (want zo noemen ze dat blijkbaar; mijne woordenschat breidt uit!) waren net iets groter dan 1cm. Zeker al prima als tussenresultaat, maar nog geen champagne want ze zijn nog te klein. Maandag dus volgende controle, en dan maar hopen dat ze braaf gegroeid zijn! Vanaf nu komt er ook elke dag een spuitje Cetrotide bij om de eisprong tegen te houden. Ik had niet helemaal goed opgelet en niet gezien dat je de naaldjes er in moest draaien. Beetje gelekt dus, maar het meeste is gelukkig wel in de buik geraakt. Die naald in uw eigen vel duwen, het blijft toch efkes verstand op nul zetten. Maar... Alles voor het goede doel hè!
In de wachtzaal in Gent raakte ik even aan de praat met een koppel. Ze waren op "stoefbezoek" met hun zoontje van vier weken oud. Zo klein, zo schattig,... Toen ik zei dat onze Juul dit weekend 1 jaar werd, vroegen ze: "Ah, ook eentje van hier?" Gek, ik voelde mij op slag totaal niet op mijn plaats daar. Alsof ik geïnfiltreerd was in een wereldje waar ik eigenlijk niks te zoeken heb. Hun oudste kindje bleek ook zes jaar te zijn, net als onze Kobe. Toch wel confronterend. Zij hadden zo lang moeten wachten op een tweede kindje en er god-weet-wat voor moeten doen, en ik heb er op dezelfde tijd drie gekregen, zomaar "vanzelf"... Even later nog een ander koppel die al meer dan een jaar aan het proberen waren en sinds kort in behandeling waren in Gent. Met behulp van Clomid waren ze zwanger geraakt, maar helaas een miskraam gekregen en nu klaar voor de volgende ronde... Respect, echt! Ik kan me nog altijd niet voorstellen hoe het als vrouw en als koppel moet zijn om je kinderwens in handen te moeten leggen van zo'n heel medisch team en een hoop pilletjes en spuitjes. Die wachtkamer... Het moet zowat de enige plaats op de hele wereld zijn waar ik niet vol trots durf te zeggen dat ik vier kindjes heb.

Zondag 1 maart 2015
Spuit twee... Tja, tien keer niks natuurlijk als ge al op voorhand weet dat ge er niets van gaat voelen. Dus huppa, naald erin en klaar! Nu heb ik al twee rode puntjes op mijn buik. Als ik zou weten dat ze lang genoeg zouden blijven staan, zou ik er nog een figuurtje mee kunnen proberen maken of zo :)

Zaterdag 28 februari 2015
De grote dag vandaag: de eerste spuit! Ook al heb ik normaal totaal geen schrik van spuiten of prikken of bloed trekken of wat dan ook, hier stond ik precies niet voor te springen. Zelf zo'n naald in je buik rammen, da's toch een stapke verder hè?
Na even twijfelen en een uitgebreide inspectie van de naald mijn verstand op nul gezet en ze er gewoon ingeduwd. Wat een opluchting: niets! Echt... totaal... niets... Jeej! Een klein rood puntje op mijn buik nu en een beetje het blauweplekgevoel als ge er op duwt, da's alles! Mooi, alweer de zoveelste meevaller, fijn dat het zo gemakkelijk blijft gaan :)

Vrijdag 27 februari 2015
Beetje knorrig vandaag... Slecht geslapen! Buikpijn, rugpijn, én een Nilske dat tegenwoordig altijd ergens midden in de nacht bij ons in bed belandt. Zalig schattig zo'n klein ventje dat tegen u aankruipt, zolang hij stilligt toch. Als hij met zijn voeten in alle richtingen begint te zwaaien en dan ook nog eens wil drinken of moet plassen, dan heeft dat zo zijn gevolgen voor uwe nachtrust en uw humeur als de wekker afgaat. Gelukkig maakt hij het daarna ruimschoots goed met zoentjes en knuffels en zijn complete schattigheid!

Donderdag 26 februari 2015
Olé, het lijf werkt mee! Exact drie dagen na de laatste pil, en vandaag kwamen mijn regels erdoor. Nu eerlijk, dat had ik niet gemist! Juul wordt volgende week 1 jaar, tel daar ook nog de zwangerschapsmaanden bij en dan zijn we er om het zacht uit te drukken best wel eventjes van gespaard gebleven...

Maandag 23 februari 2015
Voila, daar zijn we van verlost! Vandaag de laatste pil genomen. Nu spannend afwachten of mijn lijf het begrepen heeft...

Dinsdag 10 februari 2015
Groen licht! Alles ok in het bloed, dus de eerste pil is ondertussen binnen. Ik en de pil, da's geen goeie combinatie. Allé, eerlijkheidshalve moet ik het eigenlijk anders zeggen: mijn geheugen en de pil, dat is geen goede combinatie. Ik heb Pieter ingeschakeld om mij én de pilstrip nauwgezet mee in de gaten te houden. Even de planning erbij genomen en alvast eens uitgeteld: ik moet er 14 nemen. Dat is de volle twee weken aftellen en hopen dat ik het niet verpest door er eentje te vergeten! Duimen omhoog!
(nog aanvullen: facebook!)

Maandag 9 februari 2015
Na lange lange tijd nog eens terug naar Gent. Deze keer was ik wat beter voorbereid en vond ik de parking van het AZ wél! Ik gaf de gps de opdracht om mij naar de Blaisantvest te brengen (en niet naar de Groenebriel) en vond zo vlotjes de parking dat ik mijn parkeerboete van vorige keer nog stommer vond. Ik zou ook gezwóren hebben dat er vorige keer op de website van het ziekenhuis bij hun adres nog niet stond: "gps-adres: Blaisantvest". Maar mezelf kennende, durf ik daar geen geld op zetten...

(nog aanvullen: bloed prikken, Puregon!)

Donderdag 5 februari 2015
Om halftien een mailtje met de vraag of ik zo snel mogelijk een afspraak wil maken, en om kwart voor twaalf al een telefoontje van het secretariaat. Of ik maandag toevallig al kan komen? Absoluut!

Maandag 26 januari 2015
We gaan er weer voor... en nu voor echt! Ik ga eens langs bij de directeur om hem op de hoogte te brengen van mijn plannen, en we zoeken samen een week uit waarin ik het meest "misbaar" ben. Dat blijkt de week van 9 tot 13 maart te zijn. Mooi! Ik mail naar Gent...

Maandag 29 december 2014
Snel antwoord deze keer. Ik kan best nog eens langskomen. Hm, ik ben een moeilijk geval dus! Gelukkig hebben we net beslist van nog even langer te wachten, dus mijn lijf krijgt nog wat extra tijd om zelf in gang te schieten.

Zaterdag 27 december 2014
Ik mail terug dat er nog geen menstruatie te bespeuren valt, en dat dat mijn lijf kennende ook nog wel even kan duren. Ooit lang geleden heb ik eens pilletjes moeten nemen om mijn menstruatie uit te lokken, misschien is dat dan de volgende stap of zo? Ik ben benieuwd...

Vrijdag 26 december 2014
Antwoord! Eind januari past prima, ik moet telefonisch contact opnemen bij mijn eerstvolgende menstruatie om zo een behandeling in te plannen. En de borstvoeding stop ik best een aantal weken vooraf. "Oei!" en "Lap!"
Oei, want ik heb mijn regels nog steeds niet gekregen sinds ik bevallen ben. En lap, enkele weken, dat is dan NU al stoppen?

Vrijdag 12 december 2014
Ik ben er over. Het plan was om ergens in januari te starten, dus tijd om eens te horen hoe het nu best verder gaat. Kwestie dat ik ook op tijd weet wanneer ik de borstvoeding moet beginnen afbouwen. Al heb ik daar eigenlijk totaal geen zin in. Eind januari starten, dan heb ik ongeveer nog een maandje, nog efkes genieten!
Op zich zou ik het niet erg vinden om te stoppen hoor, maar ik wil dan wel eerst 100% zeker zijn dat het ook effectief nodig is. Ik heb de indruk dat het eerder "gemakkelijker" is als ik al gestopt ben, maar dat het eigenlijk niet persé noodzakelijk is. Ik stel de vraag dus eens aan La Leche League (of kortweg LLL), de borstvoedingsexperts die op de hoogte zijn van alles wat wel en niet kan bij borstvoeding. Eerlijk, ik volg hen niet in alles. Als je een tijdje hun facebookpagina volgt, wordt ook snel duidelijk waarom ze soms "de borstvoedingsmaffia" genoemd worden. Maar voor medische vragen en dan vooral welke medicatie wel en niet kan in combinatie met borstvoeding, zijn ze een geweldige bron van informatie. Er komen een aantal reacties van dames die wél gewoon borstvoeding mochten blijven geven tijdens hun ivf behandeling. Zelfs eentje die met alle info naar haar gynaecoloog was gestapt en hem volledig had kunnen overtuigen dat het ok was. Ook eentje die niet wou stoppen en er dus gewoon niets van gezegd had. Hm, stof tot nadenken dus... Want stoppen is eigenlijk niet nodig, maar stiekem gedoe daar heb ik ook geen zin in...

Dinsdag 30 september 2014
Joepie! Antwoord! Goedgekeurd! Olééééééééééé!
"Beste. Ja hoor, alles is in orde. Kun je ons een seintje geven wanneer je gestopt bent met borstvoeding en wanneer een behandeling het beste uitkomt? Mvg."
Olé dus! Maar serieus...? Waarom op deze manier? Echt, ik verwacht geen standbeeld voor wat ik doe, verre van hè. Maar een beetje vlottere communicatie en een béétje enthousiasme zou toch echt wel fijn zijn. Echt, als ik niet zou weten voor wie ik het deed, ik zou bij deze opgegeven hebben en ze zouden de boom inkunnen. Snappen ze dan niet dat ik zat af te tellen, elke dag? Dat als ze mij beloven van mij na het overleg tussen de gynaecoloog en de psycholoog zééééééker zo snel mogelijk iets te laten weten, dat ik dan inderdaad braaf wacht in de overtuiging dat ze mij op de hoogte zullen houden? Ik ben een onnozele doos zeker? Ik ga niet antwoorden. Misschien binnen een paar maand ofzo, als ik eens goesting heb... Zucht. Gelukkig is Pieter wél enthousiast! Champagne!!!

Maandag 29 september2014
Wachten, wachten, wachten,... Nog steeds niets gehoord... Vandaag dus maar zelf eens een mailtje gestuurd om te horen of ik goedgekeurd ben of niet...

Vrijdag 8 augustus 2014
(gesprek psycholoog in Gent)

Vrijdag 23 mei 2014
Stomme boete! Ja, 'k weet het, ergens zo belachelijk maar toch, ik loop er nog een beetje ambetant van! Hoe demotiverend is dat nu! Doet ge al die moeite, zomaar, om iemand te helpen, en dan wordt ge precies nog afgestraft ook? Toch maar even aan Gent laten weten dat ze toekomstige donoren beter een iets realistischere schatting doorgeven. En - ik kan maar proberen - ook naar de politie van Gent gemaild met mijnen uitleg. Zou dat pakken? Ik vrees van niet. Ik wil me niet voorstellen welke flauwe excuses ze allemaal te verwerken krijgen. Maar ze zomaar betalen zonder te proberen een beetje begrip te krijgen, dat vertik ik ook! Ik ga eerst nog een dagske ambetant lopen, nah!

Donderdag 22 mei 2014
(eerste gesprek, stamboom opstellen, echo-uitstrijkje-wisser, véél buisjes bloed, parkeerboete!)
"Duur van de eerste consultatie: ongeveer 45 minuten." Zo stond het letterlijk in de mail. En dat was ook zo, mooi ongeveer 45 minuten. Maar dat die consultatie met een halfuur vertraging begint, dat stond er niet bij. Dat je daarna ook nog bloed moet laten trekken bij het labo (en dat dat ook wel even duurt als het druk is), dat stond er ook niet bij. Dus toen ik om iets voor 14u parkeerde, dacht ik met een parkeerticketje voor 2 uurkes wel dik safe te zitten. Helaas was ik pas om 16u20 terug op weg naar de auto. En ik wist maar al te goed dat mijn parkeerticket al verlopen was, maar ge kent dat, eerst maakt ge uzelf nog wijs "dat het wel moet lukken als ze op die 20 minuten zijn komen kijken". Maar hoe dichter ik bij de auto kwam, hoe minder zeker ik daar van werd. En jawel, wat zat er daar te blinken onder mijn ruitenwisser? Kak! Een stomme parkeerboete van 30 euro. Grom! Gromgromgrom! Aan de ene kant terecht, en aan de andere kant verdorie zo oneerlijk! Awoe!

Vrijdag 2 mei 2014
Vandaag is mijn geheim avontuur gestart... de stap naar eiceldonatie is officieel gezet! Voorlopig nog even stiekem, dat wel. Want het is niet omdat ik me vandaag via de telefoon heb aangemeld als donor, dat ik ook goedgekeurd zal worden. Maar ik hoop natuurlijk héél hard van wel. Op 22 mei word ik in Gent verwacht voor een eerste gesprek met een gynaecoloog van het fertiliteitscentrum. Volgens hun 
brochure word ik die dag onderzocht, en zal er ook bloed getrokken worden voor het uitsluiten van besmettelijke ziekten en het uitvoeren van een genetisch onderzoek. Ergens in de procedure komt er ook een psycholoog aan te pas, maar het is niet helemaal duidelijk of dat ook al voor die dag zal zijn of niet. Ik ken zowat niks van psychologie, dus dat stukje vind ik een beetje tricky. Geen idee wat ze gaan vragen, en nog minder wat voor een antwoord ze dan wel verwachten. Als ik "psychologische test" google, gaat mijn haar al rechtstaan. Jezelf analyseren, jak, dat doe ik niet graag... Maar dat zijn zorgen voor later! :)

1 opmerking:

Elke zei

Ik volg ;)