Niet meer moe! (woehoe!)

Jaja, tot mijn eigen geweldig grote verbazing moet ik mij nu al twee dagen op rij niet meer in de zetel smijten als ik thuiskom! Beetje absurd, was het precies al wat gewoon aan het worden om zo kapot te zijn, maar denk dat ik nu misschien wel een beetje mag hopen dat ik er vanaf ben. Nog niet te vroeg juichen, maar het doet echt wel eens deugd, amai!
't Zou kunnen kloppen, na een bezoekje aan de gynaecoloog vandaag ben ik blijkbaar al 12 weken ver, en dat is meestal wel het moment waarop de vervelende kwaaltjes verdwijnen.
Voor de rest was alles weer geweldig in orde, de nekplooimeting zag er toch al goed uit. 'k Heb daarna ook bloed moeten laten trekken voor de tripletest en als ik daar binnen de twee weken niks van hoor, is dat ook allemaal dik ok...


















De echo was echt zaaaaaalig! Zo wriemelen, zwierende handjes en beentjes... Tot het moment dat de gynaecoloog de nekplooimeting wou doen, toen bewoog het ineens niet meer. Wat op mijn buik getikt, gekriebeld, gelachen,... Uiteindelijk heeft "het" zich dan toch gedraaid en is het dan toch gelukt. Wel fijn eigenlijk dat het een tijdje duurde voor het goed lag, want het was echt genieten om ernaar te kijken! We hebben ook het hartje gehoord, dat was ne stevigen disco-beat zenne!
Tegen dat we uiteindelijk buiten waren uit het ziekenhuis was het al acht uur, en zijn we dan maar naar de Mc Donald's gereden om deze fijne ervaring te vieren! Natuurlijk ook een beetje omdat we op dit uur geen zin meer hadden om te koken, haha!
'k Had trouwens voor vandaag eigenlijk raclette voorzien, maar daar komen Lien en Tom morgen van meegenieten, dus dat wordt ook weer plezant!
Hm, wat doet ne mens nu in godsnaam met zoveel energie? 'k Zou zeggen, ik ga wa strijken, maar da vind ik er maar over, da kan tot morgen wachten! Ik ga mij nog wat voor 't lekker warm stoofke zetten, voila!
Salodder en tot de volgende! x