+ 5...

vrijdag 6 januari

Achteraf gezien, was dit dé dag!!! Al zou het wel heel lang duren voor we dat zelf doorhadden ;)
Alles begon normaal, zalig geslapen, en om de dag te beginnen een koffietje voor ons en een chocomelkje voor Kobe! Feest, zo ne senseo in huis!

Pieter gaan werken, en ik weer een dagje alleen met de kindjes. Tijn is geweldig, als hij iets speciaals hoort of hij herkent een geluidje, dan gaat het vingertje in de lucht: "hoort, hoort!" zegt hij dan... :)

Iets na de middag kreeg ik ferme rugpijn, dat ik even dacht "hm... zou het?". Ik liet Pieter via skype weten dat hij misschien best het dringendste werk kon afronden, voor het geval ik hem even later naar huis zou laten komen, maar dat bleek een half uurtje later totaal nergens voor nodig: weg rugpijn!!!

Om halfzes moest ik dan in 't ziekenhuis zijn om nog eens aan de monitor te gaan liggen. Woensdag was ik ook al eens geweest, en toen had ik al 2 centimeter opening. Dat waren er nu al drie geworden (woehoew!) én er waren regelmatige harde buiken op te zien. Maar van die kleintjes die geen pijn deden, dus die stelden toen in mijn ogen niet veel voor...

Terug thuis was het pizza-tijd! De dag dat ik van Tijn bevallen ben, hadden we 's avonds ook pizza gegeten en ik herinner mij nog héél goed dat die toen totaal niet smaakte, 'k heb hem toen zelfs niet helemaal opgegeten... Maar nu ging de pizza er vlot in, dus ik dacht voor de zoveelste keer: ja lap, 't zal niet voor vandaag zijn!

Maar rond 7 uur begon ik toch weer rugpijn te krijgen. Na een half uurke twijfelen toch maar even met ons mama gebeld: het kon misschien toch wel eens begonnen zijn, wat zouden we doen met de kindjes? Aangezien ze op dat moment al redelijk lastig waren van de vermoeidheid, besloten we ze toch maar al hier in hun bed te smijten, we konden ons mama altijd nog wakker bellen als het midden in de nacht prijs zou zijn.

De rugpijn werd erger, pijnlijker én vooral: regelmatiger! Dju, dan toch weeën? Ik opende word op de computer om te timen om de hoeveel minuten ze kwamen, te beginnen vanaf 20u42

... 20u54: ok, 12 minuten, da's nog veel!
... 21u03: 9 minuten, ook nog redelijk lang
... 21u12: weer 9 minuten...
... 21u19: oei, 7 minuten, weer wat sneller!
... 21u24: waaaah, 5 minuten???
... 21u29: weer 5 minuten... met het rugske tegen de verwarming om de pijn wat te verzachten... Ik zei nog tegen de Pieter dat het niet schoon was dat hij mij op zo ne moment kwam trekken, maar achteraf gezien is het wel leuk om te hebben natuurlijk! ;)

... 21u33: 4 minuten!

Toen besloten om toch de vroedvrouw maar even te bellen, dit ging me net iets te snel en 't deed toch al goed zeer, tijd voor een professionele mening! Ineens ons mama maar verwittigd ook, dat ze haar maar klaar moest houden voor als we haar snel zouden moeten oproepen... Check! Oma stand-by!

Ondertussen in mijn word-bestandje:
... 21u37: weer 4 minuten!
... 21u40: 3 minuten!
... 21u43: weer 3 minuten!

En toen was Caroline er, en ben ik er maar mee gestopt :) Ondertussen deden de weeën ook zoveel pijn dat ik moest rondhuppelen en de pijn wat verzachten met een kersenpittenkussen. Pieter werd aangesteld als mijn persoonlijke kersenpittenkussenopwarmer-op-bevel, en amai ik had het nodig! Auwtch! Aan de ene kant wenste ik dat het zou ophouden omdat het zo'n pijn deed, maar aan de andere kant was ik ook wel blij dat het eindelijk zover was :)
Even inwendig onderzocht: 3 centimeter opening... Ja, dat wisten we al dat we al zo ver stonden, hup weer verderhuppelen...

Vanaf hier weten we zelf de tijdsindeling niet meer zo goed, maar met de hulp van het woordje "ongeveer" kan ik het wel ietwat reconstrueren :)

Caroline bleef de weeën timen terwijl ik rondjes wandelde door de living. Tussen de weeën door kon er ook nog wel wat gezeverd worden, over of er wel of niet nog een vierde kindje zou komen en van die dingen :D
Iets na tien uur nog eens onderzocht: 4 centimeter, joepie, vooruitgang! Ook wel wat bloedverlies, dus werd er beslist om toch maar al eens richting ziekenhuis te vertrekken. Wij belden oma kukeleku, Caroline belde het ziekenhuis en verwittigde de gynaecoloog. Na vijf minuten stond ons mama er al, en dan waren we weg! In de auto nog een wee of drie weggepuft, dat viel dik tegen dat ik stil zat op die stoel, al rondhuppelend kon ik ze veel beter opvangen! Al een geluk had ik het kersenpittenkussentje meegenomen!
Van de spoedparking dan in een rolstoeleke naar de materniteit, wat een opluchting toen ik hoorde dat er een arbeidskamer mét bad vrij was, want daar keek ik enorm naar uit!!! Viel tegen dat ik eerst nog een kwartiertje aan de monitor moest, plat op bed bleek ook niet de meest ideale positie om de weeën op te vangen, IK WOU IN DAT BAD!!! Pieter dan maar al instructies gegeven om het bad toch al te laten lopen, dat ik er zéker meteen inkon vanaf ik van die monitor af was. Jaja, zo'n bevallende vrouw, dan zijt ge naar 't schijnt niet echt op uw liefst, haha!
Ondertussen bleek ik ook al 5 centimeter te hebben, fijn dat die vooruit gingen!

En dan (rond 23u), eindelijk: ik mocht in bad!!! Aaaaaaaaaaah, zalig, écht waar, ik heb daar met mijn ogen dicht liggen genieten, de minuten tussen de weeën leken zoooo lang te duren, deed deugd om weer helemaal te kunnen ontspannen! Tijdens een wee sproeide Pieter (ocharme, ook weer op bevel) met zalig heet water op mijn buik. Aan iedereen die ooit nog van plan is te bevallen: dit is volgens mij de beste manier om de pijn te verzachten, dus absoluut zeker doen - als er een bad is natuurlijk :)

Na een paar weeën kreeg ik ineens al een lichte drang om te persen. Ik dacht eerst dat ik het mij maar inbeeldde, maar voor de zekerheid toch maar even aan Caroline gezegd, en lap, ik bleek ineens al 8 centimeter te hebben! Hé verdorie, toen moest ik alweer uit dat bad om naar de verloskamer te verhuizen, viel wel efkes tegen, ik lag daar zo zalig! :( Caroline ondertussen de gynaecoloog verwittigd, ik werd uit het bad geplukt en afgedroogd, en dan met bed en al naar de verloskamer gerold. Toen was het al ongeveer 23u30. Een paar weeën later was de gynaecoloog er, en na eens gevoeld te hebben zei ze: "als ik nu uw water breek, zijt ge binnen tien minuten bevallen". Toen heb ik op de klok gekeken - 't was kwart voor 12 - en ik dacht nog "verdorie, die voorspellers dat het op driekoningen ging komen, gaan op het nippertje nog gelijk krijgen!!!"
Na het breken van de vliezen deed het wel ineens héél veel pijn, en ik móést ook gewoon persen! Probleem: ik lag nog op het bed en moest eigenlijk in die bevallingsstoel zien te geraken. Dat zag ik eerst écht niet zitten, geen probleem, op bed mocht ook! Maar dan tussen twee weeën door toch nog in die stoel geraakt, gelukkig! Veel handiger om hand- en voetsteunen te hebben, ik moest ook ergens in kunnen knijpen en aangezien ik dat niet meer in Pieter zijn handen mocht doen, was ik blij met die handvaten! En dan, na een paar keer persen, nog net voor middernacht, was onze derde koning daar! Een klein glibberig ventje op mijnen buik, zo klein en zooooo ongelooflijk schattig... Geen pijn meer, zalig!!! Welkom lieve kleine Nils!!!

Ok, eerlijk, dit is niet één van de allereerste foto's, maar op alle andere was er net iets te veel blote borst te zien :) En niet dat ik zo geweldig preuts ben, maar dat ga ik nu toch niet zomaar op internet zwieren... En zwarte balkskes gaan toevoegen leek mij er ook maar zwaar over :)
Alle andere "eerste foto's" zijn te vinden bij 7 januari ;)