Naar de bakker of de slager gaan, geef toe, dat was vroeger als wij klein waren altijd een feest! Eerlijk, wij gingen gewoon graag mee omdat we wisten dat de slager ging vragen: "Wilde gij een vlezeke hebben?". En dan kregen we een bolleke gehakt of een rolleke Samsonworst, en wij blij!
Dat is met onze jongens bij de bakker niet veel anders. Ze wéten gewoon dat de vraag komt "Mogen ze een snoepke hebben?"
Vandaag na school moest ik nog langs de bakker... Meestal ga ik al 's morgens alleen met Tijn als ik Kobe net afgezet heb, dan moet ik er maar eentje van de fiets hijsen ;) Nils neem ik nooit mee naar binnen, die ligt toch altijd te slapen in de fietskar, dus voor die paar minuten laat ik hem lekker liggen. Maar nu was Kobe er dus ook bij, de bakkerij was volledig leeg,... En ok, ik was gewoon een beetje te lui om hem weer helemaal te gaan losmaken om gewoon even in en uit de bakkerij te stappen, dus ik beloofde dat ik wel een snoepje zou meebrengen. Natuurlijk, belofte maakt schuld dus ik moest zorgen dat ik zéker met iets lekkers naar buiten zou stappen. Mijn welgeoefende oog merkte helaas meteen op dat het mandje van de snoepjes LEEG was én dat er iemand anders in de bakkerij stond waarvan ik dus niet kon inschatten of het iemand van het snoepjesgevende type was... Dus kocht ik voor de zekerheid ook maar een donut, en hij bleek nodig te zijn want dé vraag kwam niet... Jammer! Kobe was een beetje teleurgesteld - terecht natuurlijk! - maar toen hij de belangrijke taak kreeg om het zakje met de donut vast te houden tot we thuis waren, begon hij te blinken. Dat manneke heeft geduld, niet normaal! Die kan uuuuren genieten van het gedacht alleen dat hij iets gaat mogen eten. Bij Tijn zou dat niet lukken, die zou ik thuis uit de fietskar plukken met een snoet vol suiker en een leeg broodzakje ;) Gene waar bij Kobe dus, die bewaakte het zakje met zijn leven en rolde het zelfs nog iets steviger vast! Eenmaal thuis kon het natuurlijk niet rap genoeg gaan, maar geen denken aan dat die twee kabouters mijn living vol suikerbollekes gingen strooien, dus hup den hof in met elk een halve donut! En toen werd het stil... :)
Dat is met onze jongens bij de bakker niet veel anders. Ze wéten gewoon dat de vraag komt "Mogen ze een snoepke hebben?"
Vandaag na school moest ik nog langs de bakker... Meestal ga ik al 's morgens alleen met Tijn als ik Kobe net afgezet heb, dan moet ik er maar eentje van de fiets hijsen ;) Nils neem ik nooit mee naar binnen, die ligt toch altijd te slapen in de fietskar, dus voor die paar minuten laat ik hem lekker liggen. Maar nu was Kobe er dus ook bij, de bakkerij was volledig leeg,... En ok, ik was gewoon een beetje te lui om hem weer helemaal te gaan losmaken om gewoon even in en uit de bakkerij te stappen, dus ik beloofde dat ik wel een snoepje zou meebrengen. Natuurlijk, belofte maakt schuld dus ik moest zorgen dat ik zéker met iets lekkers naar buiten zou stappen. Mijn welgeoefende oog merkte helaas meteen op dat het mandje van de snoepjes LEEG was én dat er iemand anders in de bakkerij stond waarvan ik dus niet kon inschatten of het iemand van het snoepjesgevende type was... Dus kocht ik voor de zekerheid ook maar een donut, en hij bleek nodig te zijn want dé vraag kwam niet... Jammer! Kobe was een beetje teleurgesteld - terecht natuurlijk! - maar toen hij de belangrijke taak kreeg om het zakje met de donut vast te houden tot we thuis waren, begon hij te blinken. Dat manneke heeft geduld, niet normaal! Die kan uuuuren genieten van het gedacht alleen dat hij iets gaat mogen eten. Bij Tijn zou dat niet lukken, die zou ik thuis uit de fietskar plukken met een snoet vol suiker en een leeg broodzakje ;) Gene waar bij Kobe dus, die bewaakte het zakje met zijn leven en rolde het zelfs nog iets steviger vast! Eenmaal thuis kon het natuurlijk niet rap genoeg gaan, maar geen denken aan dat die twee kabouters mijn living vol suikerbollekes gingen strooien, dus hup den hof in met elk een halve donut! En toen werd het stil... :)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten